Hoe deed ik het ‘vroeger’ in hemelsnaam allemaal? Voor de C-crisis (ik kan het woord niet meer horen, vandaar alleen de eerste letter – die voortaan waarschijnlijk besmet door het leven gaat). Ik werk thuis, dus dat ben ik gewend. Ik ken alle afleidende valkuilen: de nuttige zoals ‘even’ een was wegwerken, de douchekop ontkalken, de vuilniszak wegkieperen en het boodschappenlijstje maken, en de volstrekt nutteloze zoals online bekijken hoe je er over veertig jaar uitziet en de kleur bepalen van verf voor de muur in de woonkamer die je toch nooit gaat verven. Ik heb in de loop der jaren een tamelijk waterdicht systeem ontwikkeld om zodanig door deze hindernissen te slalommen dat ik ook nog aan werken kom.

Thuis

Thuiswerken lukt dus wel. Behalve dat ik tegenwoordig ongelooflijk weinig focus heb én, best belangrijk, steeds minder klussen. Maar in plaats van dat ik mijn uiterste best doe om mij vol op dat weinige werk te storten en het naar een onwaarschijnlijk hoog kwaliteitsniveau te tillen, sleep ik me door de dagen en ben niet echt onder de indruk van mijn resultaten. Natuurlijk zijn die goed, mijn lat ligt nou eenmaal hoog. Vroeger kon ik ook niet leren voor een zesje, dat zit er gewoon niet in. Maar veel voldoening geeft het niet. Ik heb méér tijd, maar er komt minder uit m’n handen. En ik loop ook niet juichend rond, bruisend van energie en creatieve inspiratie.

Minder

Terwijl ik dat wel had verwacht. Mijn sociale leven ligt op z’n gat. Geen bioscoopbezoek, geen koffies her en der, geen dates, nada. Ik loop nog wel drie keer per week hard, maar niet meer in clubverband, dus met elkaar iets drinken na de training is er niet meer bij. Ik wandel veel langs de zee (o zee, wat zou ik zonder je moeten?) maar verder zie ik alleen nog supermarkten en een enkele buurtwinkel van binnen. Niemand komt bij mij. Ook mijn zoon niet. Hij woont in een hoog-risico-op-C-studentenhuis en ik wil het risico niet nemen om ziek te worden (heel onhandig als ZZP’er) en zeker niet via hem. Nou en dan al die andere sociale dingen die ik deed in het oude-normaal – waarvan ik mij sommige al niet meer kan herinneren – die ik nu niet meer doe en wat dus zeeën van tijd en energie zou moeten opleveren. Not.

Sociaal

Natuurlijk bekommer ik mij een beetje om de medemens. Tante C van dik in de tachtig (héél toevallig heeft zij een naam die begint met deze letter) breng ik boodschappen en wat luchtige humor om de dagen door te komen. Elke zondag kook ik een maaltijd voor mijn ouders die ik samen met bloemen en wat noodzakelijkheden naar Rotterdam breng. Tegenwoordig eet ik mee, op afstand, ja ja, ik weet het: anderhalve meter, met ontsmette handen en snot-slijm-speekselloos keel-neus-mond gebied. Het was even wennen en vooral flink nadenken want het is bijvoorbeeld onmogelijk om met z’n tweeën in de gang te staan. De tafel is ook te smal, dus bord op schoot bij de tv. Het zoutvaatje gooien we naar elkaar, of rollen we over de grond (het vereist enige oefening om dat met zo min mogelijk zoutverlies te doen), we spreken af wie naar voren mag buigen om een servet te pakken of z’n glas, want dan kom je automatisch in de anderhalvemeterzone en dat is oppassen geblazen. Voor mijn ouders – ook tachtigers – is het een zegen dat ze niet meer zoveel hoeven want zo’n eetbezoek is buitensporig vermoeiend.

Meer

Maar meer dan dit doe ik niet aan ondersteunende hulpverlening. In combinatie met beduidend weinig opdrachten, amper live sociale contacten, weinig digitale conversaties – ik ben niet zo’n beller en al helemaal geen beeldbeller – geen last van het ineens-met-z’n-allen-thuis-effect, acute opruimmanie of achterstallig onderhoud, zou ik toch tijd te over moeten hebben om me te vermaken met al die gratis films, online trainingen, knutselideeën, marketing webinars, uitermate grappige C-filmpjes, raadsels, quizzen, make-over-uitdagingen en goedbedoelde tips om de dag door te komen voor de komende tien jaar.

Moe

Nee dus. Ik ben doodmoe. Het is me niet eens gelukt om zo’n driegangendiner in een feestelijke picknickmand te laten bezorgen om de horeca te redden. Verder dan het storten van een donatie op giro 7244 ben ik niet gekomen. Laat staan het invullen van de Tozo-aanvraag. Het is écht niet normaal.

foto: genomen door Lizzy, in het Kunstmuseum in Den Haag, oktober 2019, tentoonstelling Let’s Dance.